?Üzülme? diyor, ?üzülme?. Ve ekliyor: ?Kalpsizler üzülemezler ki.?
Üzülebiliyor oluşumuz bir kalbimizin olduğuna alamet Senai Demirci´ye göre. Üzülebiliyor olmak, kalbe dokunuşu kalbin sahibinin. Kalbin sahibi de o, üzüntünün ve sevincinde. O halde kendi kalbini üzüyor kalbin sahibi. Bizim bir başkasının kalbini üzdüğümüz gibi bencilce ve kötü huylu değil üstelik. Evini, yurdunu müdafaa edercesine üzüyor. Senin evini, yurdunu müdafaa ettiğin gibi?
Korunmasızlığı tercih eder miydin üzmemek için evini? Sonunda bahar getirecek kışı kabullenmez miydin? Senin kalbini üzen korumak pahasına üzüyor, kendi kalbine üzüntü veren ardındaki baharı da biliyor o halde. Üzüntü insanın kibrini alır diyenlerin vardır bir bildiği. Firavun´un bir kez başı ağrıdı mı?
Üzülmüyorsak bomboş o halde elimiz avucumuz. Üzülemiyorsak doğru yola bırakılan taşlara değmiyor ayaklarımız. Tümsekler yoksa yolun sonunda bahar da yok. Üzmüyorsa, yurdunu müdafaa edebileceğin inancı da kalmamış kalbini üzende. Esas buna üzülmeli.
Ya üzülemeseydik? Evsiz yurtsuz kalmışa, savaşların açtığı yaralara, depremzedelere, hastalara, darda olanlara, sevdiklerini kaybetmişlere, kimsesizlere, düşkünlere, yalınayak çocuklara? Üzülemesek insan olabilir miydik?
Dağına göre kar veren, yüreğimizin kaldıracağı yükü de bilmez mi? Biz o yükü tek başımıza yüklendiğimizi sanıyor, karıncanın kalbini kendi bedenine göre hesap edenin terazisinin şaşmayacağını hesap etmiyoruz.
?Üzülme? diyor Senai Demirci. ?Varlığının tenine çiziktir her hüzün. Varlığından haber verir üzüntün.? Biz şikâyet ederken üzüntüden sebep varlığımızdan, o üzüntün olduğu kadar varsın diyor. Kalbin sızladığı kadar manalı? Biz yakınırken hüznümüzden, o varoluşunu gör de nimet bil diyor. Ne kutlu teselli!