Adına umut demişler o en sevdiğim kelimenin? Umut etmek, evrenin en güzel eylemlerinden biri?
Umut etmek, her zorluğun bir kolaylığı, her gecenin bir sabahı, tüm karanlıkların aydınlıkla son bulacağına inanmanın en güzel yolu?
Hangimiz dara düştüğümüzde, tüm sıkıntılar üst üste geldiğinde, bitti sandığımız o anlarda umut etmedik? Hangimiz bu sihirli kelimenin verdiği güçle silkinip kendimize gelmedik?
Umutsuzluk kapısına yüz sürenlerimiz de oldu elbette, kaybetmenin ilk şartının umudu yitirmek olduğunu hiç bilemeden? Esas kaybetmeye başlanılan anın, umudun yitirildiği ana tekabül ettiğini göremeden?
Ve fakat umut etmek, her şerrin ardına gizlenmiş hayrı, her sabrın sonundaki selameti görmektir. Umut etmek hiçbir zaman pes etmemektir.
O halde yitirmeyelim umut edebilmek kabiliyetimizi. Sevinçlerinde kederlerinde ardına daima bir tevekkül bir umut yerleştirelim.
Güzel günler onların varlığından haberdar olabildiğimiz, o günleri umut edebildiğimiz kadar yakın. Umutsuzluğun hüküm sürdüğü topraklarda bitkinin dahi yeşerebileceğinden şüphe edecek kadar bağlı olalım umutlarımıza.
Umutsuzluk yapışmasın yakanıza. Umut dolu günler dilerim?