“Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik,
İşte yakalandık, kelepçelendik!
Çıktınız umulmaz anda karşıma,
Başımın tokmağı indi başıma” diyedursun Türk şiirinin usta kalemi Necip Fazıl, bir nesli aynaların içinde kaybetme yolunda adım adım ilerliyoruz.
Aynalar yalancıdır…
Aynalar sahtecidir…
Bir kere, dürüst olsalar ters göstermezler.
Hele bir de sırrını hesaba katarsak, hepten kandırıyor bizi aynalar!
“Aynanın sırrını hesaba katmayanlar, tüm güzelliğin kendilerinde olduğunu zannederler!”
***
Fotoğraf çekmek, fotoğraf sanatıyla ilgilenmek gerçekten çok zevkli ve faydalı bir meslek ya da hobidir.
Bir zamanlar fotoğraf stüdyoları dolup taşarken, şimdi artık dijital baskı merkezleri önünde kuyruklar oluşuyor.
Ya da hiç baskı yapmadan paylaşıyoruz Instagram’da, Facebook’ta, X’te…
Lakin nerede kaldı doğallığımız…
Nerede kaldık biz?
Yeryüzünde insan mı kalmadı da fotoğrafımızı kendi kendimize, aynanın karşısına geçip çeker olduk?
Robinson’u bile Cuma’sız bırakmayan Yüce Allah, elbet sizlerin de karşısına bir fotoğraf çektirecek ya da çekecek Cuma çıkarır, bu ne sabırsızlık?
Bu kadar asosyallik, bu kadar toplumdan uzaklık ne getirir?
Fotoğrafını bile kendi kendisine çekmeye çalışan bir nesil, yalnızlıktan başka hiçbir şeyin tadına varamaz.
Kalabalıklarda yapayalnız yaşamaya mahkûm olur.
Ve hepsinden acısı da aynaların içinde kaybolup gider.
Ve
“Çıkamam, aynalar, aynalar zindan.
Bakamam, aynada, aynada vicdan;
Beni beklemeyin, o bir hevesti;
Gelemem, aynalar yolumu kesti” çığlıkları atıldığında da vakit çok geç olur.
