Geçtiğimiz Cuma akşamı kaybettiğimiz, ebedi âleme uğurladığımız, henüz orta yaş olarak adlandırabileceğimiz bir yaşta, 52 yaşında bir gün hepimizin gideceği toprağa kendi ellerimizle teslim ettiğimiz Musa Evci abimi kaybettikten sonra şöyle bir düşündüm de?
Hepimiz lafa gelince, ?bu dünya ne kadar boş? deriz ya?
Aslında bu dünyayı dolu hale getiren, yaşama sebeplerimiz, arkamızdan konuşulabilecek üç beş güzel söz, duruşumuz ve Allah´ın insanoğluna bahşettiği en güzel özelliklerden birisi olan bir tebessümü, bir güler yüzü insanlardan, çevremizden, dostlarımızdan esirgememektir.
Zaten -eğer inanıyorsak- bu dünyadaki imtihan sonuçlarımız ebedi âlemde ?karne? olarak karşımıza çıkacak. Yani bu dünyaya geliş sebebimiz olan imtihanımız, bizi Yaratan´a karşı ödevlerimiz bu âlemden göçtükten sonra karşılaşacağımız doğal sonuçtur.
Peki, ya bu dünyaya bırakacağımız iz ne olacak?
İşte o iz, insanların bizleri hatırladığında, bizleri gözlerinin önüne getirdiklerinde bizimle ilgili hatırlayacakları en önemli şey olan bir tebessüm, bir gülümsememiz olacaktır.
***
Emin olun, hiç kimsenin yaşadığı hayat kolay değil!
Maddi ya da manevi olarak en üst seviyelerde yaşayan insanların bile tonlarca derdi vardır.
Ve emin olun, gülümsememizi engelleyecek tonlarca sebebimiz de vardır.
Lakin
Hepimizin en değerli, en kolay ve paraya pula ihtiyaç duymadan bu âleme bırakabileceğimiz, bağışlayabileceğimiz, bahşedebileceğimiz tek sermayemiz bir tebessümümüzdür.
***
İşte, önceki gün toprağın kara bağrına kendi ellerimizle bıraktığımız Musa Evci abimin en önemli özelliğiydi, kimseden esirgemediği tebessümü?
Yaptığı işin ve yaşadığı hayatın zorluk derecesi ne olursa olsun, girdiği ortamda insanlara selam verirken yüreğinden gelen bir tebessümü de karşısındakine veren merhum, yüreğindeki sıcaklığı da olduğu gibi aktarırdı karşısındakine?
O öyle bir sıcaklık ki, defnedildiği gün bir anda 10 derece birden soğuyan hava ve yağan karın o soğukluğunu dahi hissetmeyen binlerce dostunu Nokta Camiine ve Yenimahalle Mezarlığına akın ettirdi.
Öyle bir sıcaklık ki, içleri kan ağlayan dostlarını, kendisi hakkında paylaşılan hatırlarla gülümsetti? Yürekleri kan ağlasa da? Gözyaşları yağan kara karışsa da?
***
Merhumun emekli olduğu fabrika ortamında arkadaşlarına yaptığı, ?Ben bu kalp rahatsızlığıyla çok yaşamam. Soğuk bir günde ölürsem, ben üşürüm, beni battaniyeye sarıp defnedin?? esprisini anlatan iş arkadaşlarının yüreklerinin içi ağlarken, dudaklarındaki tebessüm de işte onun bu dünyadaki sıcak tebessümünden kalan son kırıntılardı aslında?
***
O yüzden ben merhumu ?Yüreği gülümseyen adam? olarak adlandırdım.
? Ve o yüreği gülümseyen adamın, 2001 yılında henüz 18 yaşında kaybettiğim kardeşimin gerek rahatsızlığı gerekse vefatı sonrasında bizlere verdiği o ?Yüreği Gülümseyen? desteği hiç unutmadan ettim dualarımı ve edeceğim?
***
Yüreği gülümseyen bir adam olmak?
Hepimizin bu dünyadaki en büyük idealimiz olmalı?
***
Rabbim Musa Evci abimi de, tüm geçmişlerimizi de ve bizleri de cennetinde ?Yüreği Gülümseyen? kullarından eylesin?
