Yaşı kırk, kırk beşin üstünde olanlara o kadar imreniyorum ki...
Her ne kadar ben de ucundan bucağından yetişsem de siyasetin en kaliteli yaşandığı dönemleri gördüler, şahit oldular.
Meydanları hınca hınç dolduran insan kalabalıkları, birbirlerini ve birbirlerinin siyasetini eleştirirken bile “beyefendi, hanımefendi” üslubuyla konuşan liderler tanıdılar.
Türkeş, davudî sesiyle “Evlatlarım!.. Bozkurtlarım!..” diyerek seslendi seçmenine, meydanları inletirken. O konuşurken saygısından kuşlar bile susup dinledi. Çünkü o kuşlara bile saygıyla hitap etti...
Demirel, herkesi kucaklayan tavrıyla “Binaenaleyh” dediği anda millet pür dikkat ona verdi kulakları, yapacağı açıklamaya dikkat kesildi. “Sayın” diyerek isimlerini andı rakiplerini... Milletin “Babası” olmak öyle kolay değildir tabi ki...
Özal, tonton tavırlarıyla ve güler yüzlü üslubuyla milletin sevgilisi oldu... Kimi dede, kimi amca diyerek hitap etti. O da kimine dede, kimine amca oldu... Rakipleri bile saygıda kusur etmedi ona... Edemedi!
Ecevit halkın içine karıştı her zaman... Bırakın rakiplerinin, milletin bir tek ferdinin bile kalbini kırmadan, saygı ve sevgi ölçüleri içinde oldu...
Erbakan, nezaketin beyefendiliğin timsale oldu ömrü boyunca... En büyük düşmanı Siyonistlere bile bu nezaketini bir an olsun kaybetmeden söyledi söyleyeceğini...
Muhsin Yazıcıoğlu sanki mahalleden bir arkadaşınız, abiniz, kardeşiniz, amcanızdı... Onun samimiyeti, onun mütevazılığı dillere destan oldu hep. Türk milletinin evladı oldu...
Belki iyi bir siyasetçi olamadı ama Erdal İnönü’nün namı da beyefendiliği ve kibarlığıyla yayıldı dört bir yana... Profesör unvanını hakkıyla ve vakarıyla taşıdı...
Ve ismini sayamadığım niceleri...
Siyaseti üslubuyla, olması gerektiği gibi yaptı onlar...
...
Ya şimdi?
(Affınıza sığınarak)
Ulan!
Şerefsiz!
Hass...r!
Ananı...
!!!
***
Nasıl imrenmeyeyim?
Siyaset, bir bilim dalıdır.
Siyaset, bir ahlâktır.
Hangi bilim adamı...
Ve hangi ahlakçı bu üslupla ve bu ifadelerle birbirine sesleniyordur sizce?!.
