Şükretmek
Toplumumuzdaki en büyük sorunlardan biri şükretmemeyi bilmemek... Az ile yetinmeyi, sahip olduklarımızın kıymetini bilmeyi birçoğumuz ne yazık ki bilmiyoruz. Hep daha fazlasını, daha iyisini, en iyisini istemek ve buna sahip olabilmek için verdiğimiz çabalar gerçekten içler acısı. Tabir yerindeyse ?ki bence öyle- acınacak haldeyiz.
Sahip olamadığımız şeyleri başkalarında görünce o insanlara karşı kin ve haset besler hale geldik. Belki de getirildik! Bu ?sende var bende yok? ya da ?senin değil benim olmalı? kavgaları yüzünden birbiriyle çatışıp duran ve bütün örfünü kültürünü yitirmiş bir topluma dönüştük. Dönüştürüldük!
Her birimiz hakkı hukuku en iyi bilen ve aynı ölçüde hakkı hukuku çiğneyen insanlar olduk.
Türk, Kürt, Laz, Çerkez gibi köken ayrımına girmeye hiç gerek yok. Anadolu insanı hangi kökende olursa olsun kimliğindeki paylaşma ve şükretme olgusunu unuttu. Ve dahi unutturuldu!
Komşusu açken tok yatmaya utanacak bir millet, şimdi hep kendi cebini daha fazla doldurmak gayesinde? Şükürsüzleştik! Hayatın bir gün nihayete ereceğini bile bile ve bu gerçeği göz ardı ederek? İçinde bulunduğumuz imtihanı ciddiye almamaya başladığımız gün ne yazık ki şükrümüzü de kimliğimizi de yitirdik?
Buna zemin hazırlayan kökenlere, insanlara, şüphe duyduğumuz vicdanlara bu fırsatı altın tepside sunduk. Bizler bu yanlışı kabul de etmedik. Günümüz şartlarında yaşayabilmenin, hayatı idame edebilmenin bir gerekçesi olarak gösterip kendimizi kandırdık. Bu ayıp hepimizin?
