Zira vatana evlat hediye edenlerin yaşanmış hikâyesidir, yaşadıklarının bir özetidir içinde bulundukları duygu selinin azmanlığı...
Bir şehit babası, eşi düşünün...
Annelerin duygu dünyasını anlatmaya zaten ne gerek vardır ki, onların duygusunu anlatmaya hiçbir satır yetmez..
Ciğer paresi, gözünün kökü, yürek yangısı evladını düğün alayları ile yolcu ediyor o mübarek vatan görevine. Bir gurur yeşeriyor o gidişle anne-baba yüreğinde.
Aslında doğduğu gün atılan tohum kutsal görev yolculuğu ile dallanıp budaklanıyor. Doğuştan vatana kurban bir milletin içinde ana baba olmak yürek ister.
O koca yürekler ki, dokunanı yakan bir cehennem alevi. Tekrar ediyorum.. Ana yüreğini tarif etmek, kuzucuğuna olan özlemini hissetmek veya anlamak ne mümkün
O koca yürekler ki, içerisinde şehitliğin dünyasını oluşturan cennet bahçesi. O koca yüreklere ortak olmaya çalışan bir gazeteci olmaya gayret ettim. Onlarla gözyaşı dökmek onlarla gururlanmak, acılarına ortak olmak ne güzel..
Biliyordum ki, her dokunuş yüreğimi yaksa da, vatana olan sevdamı farklı kulvarlara götürecek. Biliyorum ki yaşanmışlıklarını, duygularını onlarla yaşayacağım
‘Mevzu bahis vatan ise, seve seve can veririz’ diyen o yiğitlerin evlerine misafir oldum çoğu zaman. Ağabey kardeş, bacı, eş, evlat herkesin acısı tarifsiz
Mesleğim gereği değil sorumluluk hissederek, baba olarak açtım kapılarını. O kapıdan, o kutlu ocaklara girerken hissedilen duygu yoğunluğunun tarifi yok inanın.
Bırakın tarifi, o muazzam şükür karşısında söylenecek bir kelam bulamıyor insan. Yurdun her köşesinden alçak saldırılarda, hain tuzaklarda cenneti mekan seçen kahramanların ocaklarına misafir oldum, acılarını paylaştım..
Gözünün nuru, ocağının direği, ev efradının kınalı kuzusu, evladını vatana hediye eder iken ´Vatan sağolsun´ diyebilecek cesareti gösteren yiğit anne- babalar, eş kardeş, yaren bacılar gördüm.
Uzunca bir zamandan sonra önceki ğüh yine bir vatan evladımızı cennete uğurladık. Binlerce gözyaşının birbirine karıştığı, duygu selinin coştuğu bir ortamda..
Henüz görev sevdasını bile yaşamadan, üniformasına ısınmadan, birkaç hain ‘kellesi’ almadan bu defa talihsiz bir kazaya kurban verdik, Emre Ceylan’ımızı. Bu sefer haber sınır ötesinden geldi
Acı haber ulaştırıldığında hasta yatağında olan Baba Murat Ceylan’ın ağzından dökülen o kutsal birkaç cümle ‘Vatan sağ olsun’
Tabutunun başında o koca yürekli annenin dimdik duruşu, ‘Kuzum’ diyerek çevredekileri teselli etmeye çalışan eli öpülesi acılı annenin gururlu duruşu..
Evlilik hayaliyle gün sayan nişanlısı Eda’nın ‘Ağlamayın Emre, ağlayanları sevmezdi’ diyerek giydiği yareninin parkasıyla asker selamı vermesi..
Cenaze törenine katılma imkanım olmadı ama arkadaşlarımdan dinlediğim kadarıyla yaşananların diğerlerinden pekte farklı olmadığını gördüm. Yıllar yılı yaşananları bir kez daha hatırladım
Bu vatan o koca yürekli anneler, babalar, eş ve kardeşler, bacılar-yarenler hepsinden önemlisi bu vatana canım feda diyerek kurşunların üzerine koşarak giden yiğitler var oldukça ilelebet ayakta duracaktır. Ezanlar susmayacak, bayraklar hiçbir zaman inmeyecektir.
