Zamanın birinde, bir oduncu ormanda odun keserken çalı arasında bir yılana rastlamış.
Elindeki baltayı kaldırıp yılanın başını vurmak üzereyken bir an göz göze gelmiş.
Yaradan’a olan aşkı -yılan bile olsa- yaratılana yansımış ve yılana vurmaya kıyamamış.
Yılan da duygulanmış ve dile gelmiş:
“Ey insanoğlu, sen bana kıyamadın, ben de sana iyilik edeceğim” demiş. Bir kör kuyuya dalmış ve kaybolmuş.
Biraz sonra ağzında bir altın lira ile dönmüş ve “Bundan böyle ömür boyu sana her gün bir altın lira vereceğim!” demiş.
Oduncu altını bozdurmuş ve evinde o gün şenlik olmuş.
Ailesi dâhil hiç kimseye olanı biteni anlatmamış.
Herkes sadece oduncunun çok çalıştığı için durumunun düzeldiğini zannetmiş.
Oduncu yıllar boyu her gün o kör kuyunun başına gitmiş, yılan ile buluşmuş ve altınını almış. Bir gün oduncu ağır hastalanmış. Kuyunun başına gidemez olmuş. Birkaç gün geçince bolluğa alışmış evinde darlık başlamış.
Oduncu oğlunu yanına çağırmış ve yılanın sırrını anlatmış:
“Kör kuyunun başına git ve oğlum olduğunu söyle; yılan sana altın verecek!” demiş.
Oğlu inanmamış ama gitmiş. Yılan önce saklanmış, sonra ortaya çıkmış. Onun oduncunun oğlu olduğuna iyice kanaat getirince de kuyuya inip bir altın getirmiş.
Oğlan önce inanmadığı hikâyenin gerçek olduğunu görünce hırsa kapılmış:
“Kim bilir daha ne kadar altın var kuyunun içinde?!” diye düşünmüş.
Hırsla yılanı öldürmek için bir hamle yapmış, ıskalamış ama yılanın kuyruğunu koparmış.
Yılan da can havliyle dönüp oğlanı sokmuş ve öldürmüş.
Akşam yaklaşıp da oğlu gelmeyince oduncu iyice endişelenmiş.
Hasta yatağından sürünerek bile olsa kalkmış.
Kuyunun başına gitmiş ki oğlu cansız yatıyor.
Yılan da o anda görünmüş; kuyruğu yok ve kanlar içinde.
Oduncu durumu anlamış ve çok üzülmüş.
Canının parçası oğlu yerde cansız, yıllardır velinimeti olan yılan da yaralı...
“Hatalı olan oğlum olmalı!” demiş ve yılandan özür dilemiş. “Tekrar dost olalım!” demiş.
Yılan ise acı acı gülümsemiş: “Çok isterdim ama sende bu evlat acısı, bende de bu kuyruk acısı varken biz artık dost olamayız!” demiş.
***
Bölgecilik batağına saplanıp,
Kırıkkale’nin zararına olacağını da bilse “bağnaz bölgecilik yapanlar”…
Kırıkkale’de bölgecilik belasının ortadan kalkmaması için çırpınıp duranlar…
Bölgeciliğin dipsiz bir kuyu olduğunun farkına varamayacak kadar dar görüşlü olanlar…
Bölgeciliğin bölgeciliğini yapıp, “ben şuyum, sen kimsin ki?” tarzında davranış sergileyenler…
Öncelikle şunu bilin ki:
Soyadım PEHLİVANLI…
Oğuzların Bayat Boyunun en büyük aşireti olan PEHLİVANLI TÜRKMEN AŞİRETİ’ne mensubum!
Yüzyıllar öncesinden soy kütüğüne ulaşılabilen bir şecerem var!
Bugün Halep’te zulme ve katliama uğrayan Türkmenlerin içinde birinci derece akrabalarım var!
Hatay’ın Reyhanlı ilçesinde aynı aşirete mensup Türkmen kardeşlerim var!
Bizler de Kırıkkale’de Beyobası, Kenanbeyobası, Mehmetbeyobası köylerinde PEHLİVANLI soyadıyla; Battalobası ve Gazibeyobası’nda ise farklı soyadlarla hayatımızı sürdürüyoruz.
Özellikle Kırıkkale’de bu saydığım köylerde yaşayan PEHLİVANLI AŞİRETİ’ne mensup akrabaların birbirinden farkı yoktur ve Kırıkkale’de bu insanlara “BEYLER” denilir.
Bölgecilik illetinin pençesine düşerek “Şu köydekiler bu soyadı sonradan aldı, aslında bu aileden değil” gibi mesnetsiz ve hiçbir bilimsel altyapısı olmayan iddialarla kibre düşenlere tavsiyem,
“Önce kendi soyadlarına bakmaları ve şecerelerini ortaya koymalarıdır!”
***
Belli bir eğitim ve kültür seviyesine sahip PEHLİVANLI AŞİRETİ mensubu hiçbir birey hiçbir konuda bağnazlık yapmaz ve yapamaz! Hele hele “bölgecilik” denilen ve ancak “mikro-beyinli” insanların mikro hesaplarının ürünü olana bir anlayış tarzı PEHLİVANLI AŞİRETİ mensuplarına göre değildir. Bunun en belirgin ispatı da merhum Alparslan Pehlivanlı ve Ağabey Pehlivanlı’nın yönetim ve hizmet anlayışlarıdır.
***
Tüm bu anlattıklarımın ışığında sormak isterim:
Hanginizin “kuyruk acısı”, hanginizin “evlat acısı” var ki bu bölgecilik illetinden kurtulamıyorsunuz!
Bu illete yakalananlara ve bu illetten kurtulamayanlara
Nereli olurlarsa olsunlar
Acıyorum!!!
