Kırılmış kanatların uçmak için verdikleri mücadele, kırılmışlıkları kadar çok olur.
Bilirler zira başka türlü göklerde kalamayacaklarını. Bilirler uçmak için çabalamayanın ayaklar altında yok olacağını?
Her kırılışımız yeniden gökyüzüne yolculuk?
Yaralı kanatlarımızı her kımıldatmamız sonsuz maviliklerimizin son bulduğuna seyirci kalmamak için aslında. O mavilikler ki her birimiz için bir başka mânâ?
Kimine güvenli bir liman, kimine yuva, kimine sevda oluyor kaybedilemeyen o mavilik sonra?
Biz esasen en çok da uçtuğumuz için vuruluyoruz kanatlarımızdan. Tahammül edilmiyor göğe yükselişlerimize.
Acımız dermansız bırakılıyor, yaramız merhemsiz, sargısız.
Ama yine de uçmak? Acımızdan, yaramızdan ve dahi kırılan kanadımızdan ziyadesiyle memnun olmak?
Fıtratımızda var her düştüğümüzde daha sağlam kalkmak, daha yükseğe kanatlanmak. Vurulmuş kanatlarımızın dermanı da şifası da gücü de bizzat kendimiz olmak?
Ezber etmişiz en yükseğe varmak için, düşmenin ehemmiyetini?
Düşmeyi tatmayan, uçmayı bilebilir mi?
