Kaldırımda Kale Var

Bir yerleşim alanının şehir görüntüsü verebilmesi için kentsel dönüşüm projelerinin hayata geçirilmesi, kışın çamurundan yazın tozundan arındırılması, yer yer yüksek binalarla süslenmesi, gerekli alt yapının bulunması, koca koca alışveriş merkezlerinin oluşturulması, cadde ve sokakların temiz tutulması yeterli olsa idi, yerel yönetimlerde bazı birimlerin olmaması gerekirdi. İnsan dediğimiz beşerin hizmete yönelik faaliyetleri insanlık adına sürdürülmediği sürece, sistemin çarkı nasıl döndürülürse döndürülsün hakka tecavüz her zaman söz konusu olacak ve toplum ne kadar gelişmiş toplum görüntüsü verse de zaman zaman mağduriyetler kapımızın tokmağı olacaktır.
     İnsan kitlesini huzur toplumuna götüren eğitimin yanı sıra yazılı ve geleneksel kurallar da vardır. Bireyler gerek yazılı gerek geleneksel kurallara uyum sağlamadığı zaman toplum sürü toplumuna dönüşür ki bu hoş olmayan görüntüde en büyük vebal eğitimcilerin ve kural uygulayıcılarınındır. Diğer taraftan bireylerin ?ben? duygusundan sıyrılıp ?biz? duygusuna sarılması huzur toplumuna açılan ilk kapıdır.
     Evimizden, işyerimizden, okulumuzdan dışarıya çıktığımız anda kuralsızlıkların şeytan taşlamasına sık sık şahit oluruz. Toplumun geleneksel kurallarının hükümsüz kaldığı durumlarda yazılı kurallar devreye girer. Yazılı kuralların sokak uygulayıcılarını görürüz zaman zaman. Tüm bireylerin hak ve hukukundan sağlığına kadar birçok konuda gözetleyici, uyarıcı, denetleyici rolleriyle görevlerini ifa ederken isteyerek veya istemeyerek bazen şeytan taşlayanların eline taş verdiklerini olur. Kendilerine verilen yetkilerin sınırlarını toplumun bireyleri olarak bizler çizmediğimiz için gördüğümüz ve yaşadığımız olumsuzluklar bizi rahatsız etmektedir.
     Yaşadığımız şehir iki caddeden meydana gelmiş olsaydı, yerel yönetim birimlerimizin işi ne kadar kolay olurdu değil mi. Kalabalık nüfusuyla şehir merkezinde işlek olan çok sayıda cadde ve sokak bulunmaktadır. Fiziksel olarak hızlı bir büyüme döneminden geçip geldiği için zaten dar olan cadde ve sokaklarında bulunan kaldırımların birçoğu yan yana iki üç yayanın yürüyebileceği genişlikte bulunmaktadır.  Yayaların zaman zaman yol alması için sıraya girdiklerini görürüz ki biz de her gün birkaç kez sıraya girenlerdeniz. İşin acil olup sıraya girmek istemezsen taşıt yoluna inmek zorundasın, eğer kaldırım kenarına otomobiller park etmemişse. Bu arada özürlü vatandaşları da düşünürsek acı gerçekleri net olarak görmememize bir neden kalmaz.
     Yayaların sıra bekleyerek veya zikzaklar çizerek yol almasına sebep, ?kaldırım kaleleri?. Daracık kaldırımların bir kişilik bölümü yer yer elektrik direkleri, telefon ve sabit çöp kutuları tarafından işgal edilmiş durumda. Kalan iki kişilik yerin bir kısmını da kale duvarı gibi örülmüş, ayakkabı kutuları, yumurta kolileri, meyve ve açık ekmek kasaları, simit tezgâhları, balık tavaları vs. işgal eder. Aklınıza ne gelirse esnafın reklam panosundan el arabasına, kola şişelerinden soba kovalarına kadar her türlü mal ile kaldırımlar sergi alanına çevrilir.
     En işlek köşe başlarını tutan bazılarına dokunulmazken ( müsaadeli olmalılar) bazı seyyar satıcıları sokaklara sığdırmayan görevliler, kaldırımı işgal ederek cadde ve sokakları nahoş bir görüntüye sokan ve yayaların hakkına tecavüz edenlere neden ses çıkarmazlar acaba. En kötüsü kaldırımda üzeri dahi açık kasalarda satılan ekmek gibi yıkanmadan ve pişirilmeden tüketilen gıda maddelerinin bu şekilde satışına sessiz kalıp tüketicinin sağlığı ile oynamalarına nasıl müsaade ederler.
     Birileri para kazanırken halkın sağlığı ile oynamalarına, cadde ve sokakların görüntüsünün bozulmasına ve yayaların yol haklarının gasp edilmesine neden olan; havaların ısınmasıyla birlikte daha da sağlamlaşacağı sezilen şu ?kaldırım kalelerini? yıkmaya ne dersiniz?
     Kuralsızlığı, kanunsuzluğu kural ve kanun olarak hoş görüp benimseyen toplumlar sürü toplumu olmaktan kurtulamazlar. Bireyleri ise sırtlanların dişleri arasında çiğnenmeye mahkûm olmaktan kendilerini alamazlar.