Sevgili okurlar, sanırım bir ilki gerçekleştiriyor ve burada ilk defa coşkulu bir yazı yazıyorum. Yalnız yüreğimi dolduran bu coşku vatanın her karış toprağından, yeri ve göğü kaplayan eşsiz umut ışığından gelmektedir.
Bugün dünden, dün ise bir öncekinden çok daha iyi halde. Neden mi?
Artık sadece belli kesimlerin gözlemleyip sesini çıkarttığı şeylere milletçe tanık olup yine milletçe yanlışlığını benimsiyoruz.
Bugün neden mi daha güzel?
Hepimiz aynı korkuları biraz da olsa besleyebildiğimiz, gelecek hakkında en sonunda kaygıya beraberce kapılabildiğimiz için. Hani nasıl desem, bazıları için iğne batmasının parmak ucunda oluşturduğu o ufacık his kadar bile olsa, yine de herkesin yaralandığını bilmek bizi yeniden birleştirdi.
Bugün neden mi daha güzel?
En nihayetinde gerçek sorunların ve bu sorunları yaratan kişi ya da kurumların farkında olup, aslında bugüne kadar tartıştığımız diğer tüm şeylerin boş olduğunu bize anlattığı için güzel bir gün. Sonunda kafamız dank ettiği için, yüreklerimiz biraz da olsa birleşiği için.
Bugün neden mi daha güzel?
Başta medya olmak üzere ötekilerin yarattığı sahte dikenlerimizle kavgayı bırakıp, hatta adeta onlardan sıyrılıp, yeniden yeşermek için aynı güneşi hayatta tutmamız gerektiğini anladığımızdan güzel.
İşte tam da bu sebepten hepimizi kutluyorum. Yazıma burada veda ederken bir noktanın özellikle altını çizmek isterim. Ulusların kaybettiği özgürlüğünü geri kazanması için, hiç değilse bir miktar hürriyete ihtiyacı vardır. İşte bugün, hatta yarın ve sonraki gün, biz o hürriyet parçasını kendi vicdanlarımızla yarattık. Umut dolu bir geleceğe merhaba demek, onunla yaşamaktan daha zordur, işte biz bugün zoru başardık.
