Son zamanlarda sosyal medya hayatımızın neredeyse tamamını ele geçirmiş durumda. Yediğimizden içtiğimize, aşkımızdan öfkemize, sevincimizden kederimize ne varsa bize ait, her şeyi eşe dosta duyurduğumuz bir mecra. Öyle ki artık birbirimize bir telefon açıp, bir kapısını tıklatıp 'Nasılsın' diye sormaz olduk. Eee… Paylaşımlarını tıklattık ya, herkes iyi işte...
Gerçekten öyle mi? Herkes ve her şey sosyal medya hesaplarında göründüğü gibi mi? Sizce de hissettiklerimizle hikâyelerimiz arasında bir tutarsızlık yok mu?
Son olarak Van'da yaşanan acı olayımızla ilgili paylaşımlarımız mesela... Bir kara haberle yedi vatan evladımızı yitirdiğimizi öğrendik. Yedi haneye ateş düştü, tüm Türkiye ile birlikte. O an hep birlikte, acımızı paylaştık hikâyelerimizde... Ancak çok değil bir saat sonra belki de, gezmelerimizi, eğlencelerimizi duyurduk cümle âleme! Bu kadar mıydı acımız, kederimiz... Bir hikâye paylaşımı mıydı yüreklerimizi ferahlatacak olan? Ne yazık ki bu sadece tek bir örnek!
Sizce de sosyal medya bizleri olduğumuzdan çokça farklı göstermeye başlamadı mı? Ya da zamanla paylaşımlarımızın esiri mi olduk? Giyim kuşamımız, yiyip içtiklerimiz şekilcilikten ibaret kalmışken hislerimiz de mi böylesine sığlaştı?
Ne acı! Oysa biz hissiyatıyla var olmuş bir milletiz. Komşusunun evinde yas varken kırk gün televizyon açtırmazdı ninelerimiz... Şimdi ise bir hikâye paylaşımıyla yetiniyor eş dost dediklerimiz!
Bu asırda her şey bir tıklamayla mümkünken elbette ki sosyal medya kullanacağız. Elbette ki paylaşımlar yapacak, hayatı, dünyayı oradan da takip edeceğiz. Ancak sosyal medyayı biz mi kullanıyoruz, yoksa o mu bizi kullanıyor, bu ince çizgiye dikkat etmeliyiz?
Hesaplarımızdan ibaret olmamalı hayatlarımız.
Ona göre şekil almamalı, hislerimiz, latifelerimiz bir hikâye paylaşımında yozlaşmamalı... Acıyı da sevinci de, hüznü de neşeyi de doyasıya yaşamalıyız. Hayatlarımız bir hikâyeden ibaretse şayet bu hikâyeyi biz yazmalıyız!
Samimiyetle...
