Ölümlü bir beşer olarak hiç kimseye bir ulviyet
Manevî bir kutsiyet
Ya da olağanüstülükler atfetmek gibi bir hadsizliğin içinde bulunmak istemem.
Hatta buna da karşıyım.
Tüm kâinatın yüzsuyu hürmetine yaratıldığı Peygamberimiz dışında hiçbir canlı varlığın böyle bir kutsiyete layık olduğunu da sanmıyorum.
Zira O?ndaki kutsiyet de bizzat Yüce Yaratan?ın iradesiyle olur.
Peygamberlerine ve Allah dostlarına bahşedilen kimi üstün özelliklerse yine bizzat Yaratıcının iradesiyle gerçekleşen bir durumdur.
***
Lakin
Kimi insanlar vardır ki,
Yine Cenab-ı Allah?ın iradesi neticesinde çok farklı ve birçok insana göre üstün meziyetlere sahip olurlar.
Ömrü boyunca kendisini Türk Milleti?nin hizmetine adayan Merhum Alparslan Türkeş de üstün liderlik becerileriyle uzun yıllar Türk Siyasetine damgasını vurmuş bir şahsiyettir.
Her şeyden önce kendisine Allah rahmet eylesin.
***
Ancak ilginç olan
Ve en çok dikkat çeken konu şu:
Hava günlük güneşlik giderken
Rahmetli Türkeş?in vefat ettiği gün olan 4 Nisan 1997?de bir anda hava soğumuş, adeta gökyüzü delinmiş Ankara?yı bembeyaz bir kar örtüsü kaplamıştı.
Dünyanın dört bir yanından cenaze törenine katılmak üzere gelenler Ankara Caddelerini kaplamış, 2 milyona yakın insandan oluşan sevgi ve vefa seli cenaze namazını kılmak üzere abdest alacak yer bulma kaygısı bile çekmemişti.
Zira karla kaplı Ankara?nın her sokağı, her caddesi karlar üzerinde abdest alan milyonlarla dolup taşmıştı.
Kar göğü delercesine yağarken, alınan abdestlerle, buhar olup yeniden göğe yükselmeden önce adeta dualanıyor, tertemiz ak pak dönüyordu geldiği yere?
Ve Rabbine kavuşuyordu duaların ve tekbirlerin melodisine karışarak?
***
Başta da ifade ettiğim gibi,
Kimseye bir ulviyet, bir kutsiyet affetmek gibi bir niyetim yok.
Lakin?
Dün 4 Nisan 2013?tü.
Ve yine günlük güneşlik giden gökyüzü bir 4 Nisan?da daha deliniverdi.
Yağmur yağdı bu kez?
Yine göğü delercesine yağdı?
Yağdı?
Yağdı?
Adeta gökler ağladı?
Ne ilginç değil mi?
Hem de her 4 Nisan?da olduğu gibi?
