Kendinden büyük el arabasını taşıyan, nasırlı ellerinle sendin beni kendine hayran bırakan.
Sendin bir cümlesiyle bana kendimi sorgulatan.
Kaç insan kalmıştır ki senin gibi, 'Benden önce...' diyebilen?
Kaç insan kalmıştır her şeye rağmen kocaman gülümseyen?
O küçücük bedeninde, o koca kalbi nasıl taşıyorsun, ey çocuk?!
Söylesene, henüz sekiz yaşındayken nasıl bu kadar cesur olabiliyorsun?
Nasıl korkusuzca koşuyorsun, bu karanlık sokaklarda?
O ağır yükü, kuş tüyü misali nasıl uçuruyorsun çıplak ayaklarınla?
Sen, ah sen çocuk!
Temmuz sıcağında ferahlayasın diye, sana dondurma ısmarlamak istediğim de 'Dondurma değil de makarna alır mısın? Evde kardeşlerim bekliyor...' derken ne çok şey öğrettin bana.
O mahcup sesin ve benden kaçırdığın o koca gözlerin ne yaralar açtı içimde.
Bir bilsen! Nasırlı ellerin, yaralı ayakların hüzne boğarken beni; cesaretin, diğergamlığın ve gülüşünle huzur doldurdun yüreğimi.
Memleketimin geleceğini gördüm o kara gözlerinde.
İşte dedim, bu çocuk koruyacak bu toprakları, tıpkı kardeşlerini koruduğu gibi.
Ve kızdım, seni koruyamayan bu sisteme, en çok da kendime...
Bugün, elimde kalem seni anlatmak yerine, sana bambaşka bir hayat inşa ediyor olabilirdim.
Çıplak ayaklarının altına kızgın taşlar değil de pamuklar serebilirdim.
El arabası değil de okul çantası taşıyor olmalıydın ve ben, biz buna göz yummamalıydık!
Sen ve senin gibi çocuklara cennetten bir bahçe yapmalıydık bu dünyayı...
Galiba daha çok şey var, senden öğrenmem gereken.
Bu yüzden çocuk, seni yeniden görmeliyim.
Yeniden karşılaşmalıyız o durakta.
Ve bu sefer senin için gerçekten bir şeyler yapabilmeliyim.
Ancak o zaman huzur bulur yüreğim.
Şayet bir daha karşılaşamazsak (ki bundan çok korkuyorum), sen ve o kocaman gülümsemen hep hatırımda kalacaksınız.
Bugün değil ama bir gün hak ettiğin hayatı yaşayacaksın!
Ve ben hep bunun için çalışacak, hep bunun için yazacağım.
Seni çok sevdim, adını dahi bilmediğim çocuk!
Hoşça kal...
