“Gönül” diyordu ya Neşet Ertaş tam da kendi üslubuyla...
Taaa gönüllerden çıkıp gönüllere giden namelerce...
İşte o nameleri tıngırdatan üçlü
Bir keman, bir bağlama, bir davul...
***
Böyle başka bir üçlü var mıdır acep şu dünyada,
Hem coştursun hem de kâinatın ta derinliklerine götürsün insanoğlunu
Ruhen ve bedenen...
***
Şöyle bir düşündüm mesela bizim Ustalar Topluluğunun konserlerinde,
Klasik Batı Müziğinin en önde gelen sazlarından olan keman
Gelsin İç Anadolu’nun bağrında bozlak oluversin,
Bozlağa name name gözyaşı versin,
Tını tını yürek versin...
Kemanın inlemeleri arasında şah damara değen kurşun misali
Bağlamanın telleri eşlik eder yüreğe giden yola...
Her bir notanın
Her bir telin sesi yürekte yankılanır.
Kimi an gözyaşı olup dökülür insan yüreklere,
Kimi an coşku olup yerinde durdurmaz insanı...
Kalkar oynarsın,
Kalkar halay çekersin istemsiz,
Bilinçsiz,
Farkında olmadan...
Yalnızca yüreğinden gelir her şey,
Yalnızca damarların,
Yalnızca gönlün öyle istediği için...
Yalnızca içinden öyle geldiği için...
Hani ağlamak,
Hani haykırmak,
Hani hıçkırıklara boğulmak nasıl insanî bir tepkiyse...
Nasıl yüreklerden kopup gelen bir tepkiyse,
İşte oynamak da, halay çekmek de öyle bir şey olur bir anda.
Kollarınıza, bacaklarınıza hâkim olamazsınız.
Yerinizde durdurmaz kalp atışlarınız sizi.
Kalp atışlarınız öyle şiddetlenir ki,
Tüm bedeninizi bir alev sarıverir.
Ateş basar,
Humma misali...
Ve kalp atışlarınız bir anda bedeninizin bütününde duyulmaya başlar.
Ve bedeniniz şaha kalkar bir anda.
Ve bedeniniz isyan eder,
Akla, mantığa, düşünceye...
Yalnızca ve yalnızca yüreğinizdir konuşan.
Ve yalnızca yüreğinizdir davranışlarınıza şekil veren.
Ve hepsi de
Yalnızca bir keman, bir bağlama, bir davul ile olur.
Bir keman, bir bağlama, bir davul...
