Ya da bahçesinden, dağdan-bayırdan toplayarak önüne küçük küçük öbekler halinde yığdığı sebzeyi meyveyi satmaya çalışan teyzeleri ablaları görürsünüz.
Semt pazarlarında gerek süt-yoğurt satan gerekse kendi emeği ile ürettiği az miktarda sebze ve meyve satan BESİCİ ve ÜRETİCİLERİN ORTAK SORUNU PAZAR (pazarlama) SORUNUDUR.
Bunların sergilerindeki ürün ne kadar azsa kazanacakları parada elbette az olmaktadır. Daha çok merkeze yakın köylerden gelen bu pazarcıların birde kendine ait araçları yoksa ve dolmuşla gelip-gidiyorlarsa pazardan kazanacaklarının yarısı da dolmuşçuya gidiyor demektir.
Bu küçük ölçekli ve köy kökenli pazarcıların çoğunun üzerinde bir Pazar şemsiyesi bile yoktur. Ve bunların pazarda sürekli duracakları sabit bir yerleri de yoktur.
Pazarın neresinde bir boşluk varsa orada satış yapmak durumundadırlar.
Özellikle süt, yoğurt ve tereyağı satanlar sıcak yaz aylarında sabahın çok erken saatinde pazara gelerek ürünleri bozulmadan bir an evvel satmanın telaşındadırlar.
Yine Ocak, Şubat, Mart ayının o çok soğuk günlerinde insanların çok mecbur kalmadıkça dışarıya çıkmaktan imtina ettiği günlerde sabahın ayazında 5-10 parça süt ya da yoğurdunu satabilmek için o üreticilerin Çarşamba Pazarı, Perşembe Pazarı yada Cumartesi Pazarının köşelerinde soğuktan büzüşerek bir an evvel getirdiklerini satmanın gailesini yaşadıklarını görürüsünüz.
Köyden herhangi bir ürün satmaya gelen o köylü vatandaş kendi ürününü hemen satmış olsa bile eğer kendi aracı yoksa o çok soğuk günlerde ya da çok sıcak günlerde bundan sonra pazara aynı dolmuşla birlikte geldiği arkadaşlarının da ürünlerini satmasını ve köye dönecekleri dolmuşun dolmasını beklemek zorundadır.
Eğer pazara getirdiklerini tamamen satamadıysa o pazara getirdiği ürünlere hem gelirken hem de giderken dolmuşçuya ayrıca ilave ücret ödemesi de işin cabası.
Bunları neden yazıyorum.
Bildiğim kadarıyla Kırıkkale Belediyesi günlük 650 aileye 1690 ekmek dağıtırken yemek yapamayan 38 aileye de sıcak yemek dağıtıyor. Ve yine bildiğim kadarıyla Kırıkkale Belediyesi Sosyal Yardım Derneği üzerinden dağıtılan bu yemek ve ekmeklerin finansmanı büyük ölçüde hayırseverlerin bağışlarından karşılanıyor.
Diyeceksiniz ki; yukarıda yazdığın köylerden pazara süt-yoğurt, sebze, meyve satmaya gelen- pazarcı teyzelerle- Belediyenin dağıttığı ekmek ve yemeğin ne alakası var?
Belediyecilik sadece yol-su-kanal ve çöp toplamadan ibaret değil elbette. Belediyelerin bu temel görevlerinin yanında en önemli bir diğer görev ise Sosyal Belediyecilik.
Besicilik yapanlar için en önemli sorun hayvan yemi fiyatı, tarımla uğraşanların ise en büyük sorunu tohum, gübre ve akaryakıt fiyatlarıdır.
Maalesef bu günlerde yukarıda saydıklarımızın fiyatları korkunç bir şekilde artmış vaziyette.
Büyük ölçekli besicilik yapanların ya da yine büyük çapta sebze ve meyve işiyle uğraşanların ürünlerinin pazarlama sorunundan bahsetmiyorum.
Ancak önerim şudur:
BELEDİYELERİMİZ SICAKTA-SOĞUKTA, KARDA-YAĞMURDA ve ZOR ŞARTLARDA SEMT PAZARLARINA GELEREK AZ MİKTARDAKİ SÜT, YOĞURT, SEBZE ve MEYVESİNİ SATMAYA GELEN BU KÜÇÜK ÇAPLI BESİCİLERİN VE ÜRETİCİLERİN ÜRÜNLERİNE PAZAR BULMADA YARDIMCI OLABİLİRLER.
Başta Kırıkkale Belediyesi Sosyal Yardım Derneği olmak üzere bu küçük ölçekli besici ve üreticilerimizin ürettiği ve semt pazarlarına satmak için getirdiği; süt,yoğurt,sebze ve meyvelerinin tamamını yada bir kısmını alarak, her gün ekmek ve yemek dağıttıkları insanlara haftanın bazı günlerinde de bu süt,yoğurt,sebze ve meyveleri dağıtabilirler. Bunu elbette sadece Kırıkkale Belediyesi değil böyle bir sorumluluğu hissedecek diğer ilçe belediyelerimizde kendi imkanları ölçüsünde yaoabilirler.
Ayrıca yine bildiğim kadarıyla Kırıkkale genelinde taşımalı sistemle köylerden taşınan ve ilçelerdeki okullarda eğitimlerini sürdüren yaklaşık 1800 öğrenci var. Ve bu öğrencilere her gün öğle yemekleri veriliyor ve bu yemeklerde Öğretmenevleri üzerinden gönderiliyor.
Kırıkkale Valiliği (tabii bu imkan dahilindeyse) her gün yemek verilen yaklaşık 1800 öğrencinin tabldotunda kullanılmak üzere, köylerdeki bu küçük ölçekli besicilerimizin ve üreticilerimizin ürettiği süt,yoğurt,sebze ve meyvelerini bir protokol ve bir koordinasyon çerçevesinde aldırarak dağıtılmasını sağlayabilir diye düşünüyorum.
Yine bu küçük ölçekli üreticilerin ürünleri Polisevi,Öğretmenevi yemekhanesinde ya da DİNEK YÖRESEL ÜRÜNLER SATIŞ PORTALINDA değerlendirilebilir.
Besicinin üreticinin çok zor günler yaşadığı bu günlerde onlara hazır pazar oluşturarak hiç olmazsa yaptıkları işlere devam etmesini sağlamak YETKİLİ MAKAMLARDAKİ İNSANLARIN BOYNUNUN BORCU OLMUŞTUR diye düşünüyorum.
