Oysa ne ümitlerle başlamıştım…
Muallim Bey olarak hürmet göreceğim; sözü sohbeti dinlenen, hatırı sayılan, okuyan-yazan olarak fikri sorulan bir beyefendi olarak muamele göreceğimi zannetmiştim.
Eminim “hocanım”lar da aynı hayallerin hanımefendileriydi…
Bir harf öğrettiğimiz herkesin “kırk yıl kölemiz” olmasında da geçtik, en azından saygı duyulmaktı tek dileğimiz…
İlim elle tutulup gözle görülmüyor ya hani!
***
Ve bir kurşunla yankılandı tüm hayallerimiz…
Asteğmen olarak vatanına hizmet etmek üzere Menemen’de bulunan öğretmen Kubilay, vatanın huzuruna atılan bir kurşunla yere serildi… Saygı duyulmak isterken!...
***
Sonra?..
Sonrası malum…
Askerlerimiz, polislerimiz dağlarda bayırlarda, biz ise eğitim yuvalarında şehit edildik; onlarcamız, yüzlercemiz…
Suçumuz: İlim öğretmek!
Düşmanımız: Cehalet!..
Ama biz bu vatanı seviyor… aaahhhh!!!
Ama biz bu millete aşığ… aaahhh!!!
***
Hatırımız ne kadar sayılır, isimlerimiz ne kadar anılır bilmem ama şimdi de depremlerde can verir olduk…
Bingöl’de Serkan, Van’da yetmiş bir can olduk.
Bir tek can olup canana yürüdük.
Oysa ne canlar yetiştirmek ümidindeyken!..
***
Ben bir öğretmenim…
Farkında olunmasa da…
Trafikte önceliğim, müzede bedavam, maçlara giriş kartım olmasa da…
Bu arada sinema, tiyatro ve gösterilere de herkesle aynı parayı verip giriyorum.
Öğretmenevi de çok ayrıcalıklı bir yer değil.
Normal bir vatandaşla aramdaki fark iki lira…
Öyle bir liraya yemek de yiyemiyoruz!
Meclis lokantası gibi değil yani!..
Ama ben bir öğretmenim…
Nefise Çetin’in okuma yazma öğrettiği;
Bekir Şahin’in Matematik dersini sevdirdiği;
Saliha Sungur’dan Türkçe’yi;
Aynur Ertekin’den İngilizce’yi öğrenen bir öğretmenim…
Haaa… Öğretmenlik mesleğini de Mesut Hocam sevdirdi… Mesut Sarıçiçek…
***
Şimdi bu isimleri niye mi saydım?
Öğretmen milleti işte…
Eğer bu yazımı okurlarsa, bu kadarcık bir şeyden bile mutlu olur, gurur duyarlar…
Gözlerinden bir damla yaş düşer de ondan!!!
***
Bana harf öğretenler!
Hepiniz hakkınız helal edin!
