Seni anlatabilmek...
Gökyüzünün alabildiğine uzanan mavisine..
Seyredebilmek sana bakar gibi
Öyle huzur verici.
Sana bakabilmek...
Ağaçların yeşilinde takılı kalmak
Gözlerinin rengine doyasıya bakmak
İsyan eder gibi..
Sana kavuşmayı istemek
Ölümsüzlüğü düşlemek gibi..
Çaresiz
Ve gittikçe çoğalan hasret gibi...
Çocukların neşesine dalmak
Vapur seferini beklerken,
Seni beklerken,
Bu iskele yanıyor şimdi.
Çevredeki banklar hep bir kişi eksik.
Benim ki gibi.
Ne çok bekleyen var
Ve ne çok beklendiğini bilmeyen..
Kulaklarıma bir melodi doluyor inceden
Ve yüreğime sen..
Sen...
Bu yürek yangın yeri şimdi.
´Şimdi uzaklardasın´ diyor yaşlıca bir adam.
Hemen yanımda ki bankta
Gözleri doluyor birden
Elini kalbine götürüyor.
Başlıyor yeniden mırıldanmaya
´Elbet bir gün buluşacağız...´
Bu iskele yıkılıyor şimdi.
Bir kalabalık doluyor etrafıma
Günlerden 23 Haziran Perşembe
Güneş yakıyor sıcağıyla İstanbul´u.
Gözlerin geliyor aklıma
Gözlerin İstanbul oluyor birden.
Vapur yaklaşmış iskeleye
Sirenler sağır edecek kadar keskin.
Sanki tempo tutuyorlar yan banktaki yaşlı beyefendiye
´Artık bülbül ötmüyor, gül dolu pencerede...´
Usulca doğruluyorum yerimden.
Ve Yahya Kemal´in dizeleri seriliyor önüme
Vapur hareket ederken:
´Artık demir almak günü gelmişse zamandan
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.´
Bu vapur yanıyor şimdi.
Ve beni yakan son dizeler geliyor kulaklarıma
Yan banktaki yaşlı adam olmalı bu
Şiirin son beyti gözyaşlarına karışıp boyluyor denizi
´Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden
Birçok seneler geçti dönen yok seferinden.´
Bu deniz yanıyor şimdi...
