Dün gördüğüm bir rüyayı sizinle paylaşmak istiyorum.
“Hayır” dileyelim hayır olsun!
***
“İdam cezasının yeniden gündeme geldiği ülkemizde, ‘Apocan’ kameraları görünce her zamanki gibi başlıyor yalvarmaya:
—Beni öldürmezseniz, ülkeme hizmet etmek isterim… Zaten benim ebemi… ebem de Türk! falan işte…
Bu sırada “Apocan”ın aslında kullanılan bir salak olduğu anlaşılıyor. Başlıyor bir tartışma; “asalım mı asmayalım mı?”
Tam bu sırada kendimi bir anda Diyarbakır Meydanı’nda buluyorum.
Bir tarafımda bütün azametiyle surlar, diğer yanımda yetmiş milyon Türk…
Bir bakıyorum, karşımda bir darağacı hazırlanmış…
Hem de nereye biliyor musunuz?
Devasa bir Türk bayrağının tam da direğinin dibine…
Birazdan büyük bir uğultu ve sloganlar eşliğinde Osman Baydemir’i getiren jandarmalar, Baydemir’in boynuna yağlı urganı geçiriyorlar ve karar yüzüne okunuyor:
“Sen kim oluyorsun da, Türk bayrağının yanına paçavra dikme planları yapabiliyorsun?”
Topluluğun içinden çıkan küçük bir şehit çocuğu büyük bir vakarla gelip darağacında asılı vaziyette duran Baydemir’in ayaklarının altında duran sehpaya öyle bir tekme vuruyor ki…
***
Bir anda yer gök, güneş yeniden doğmuş gibi aydınlanıyor…
Ülkenin dört bir yanında, mezarları başında dalgalanan ay yıldızlı bayrakları kapan şehitler gelip o meydanda toplanıyor…
***
O sırada uyandım…
Tabi yüzümde hoş bir tebessümle!
***
Neden olmasın?
Osman Baydemir, benim bayrağımın yanına bir bez parçası daha asmayı hayal edebiliyor da, ben bayrağımın yanına onu asmayı neden hayal edemeyeyim?
