Yaratılan her canlı belli bir amaçla, belli görevlerle ve yaşadığı süre boyunca devam edecek olan imtihanıyla var edilir. Bu yüzden de başımıza gelen, gelmiş ve gelecek her olayı kader çerçevesinde düşünmek ve tevekkül etmek, kalan ömrümüzü daha huzurlu ve mutlu yaşayabilmenin en basit reçetesidir. Aksi halde depresyondan depresyona gezer dururuz.
İnsanoğlu dünyada yaşamaya başladığında onunla birlikte başlayan imtihanlar öldüğü güne kadar sürecektir. Kimi zaman aleni, kimiz aman da gizli gerçekleşen bu sınavlar arasında en acı olanı da ölümlerdir. Zira ?kat?i ayrılığın? ölüm haricinde gerçekleştiği bir durum yoktur.
Söyleyen ne güzel söylemiş:
?Ölüm Allah?ın emri; ayrılık olmasaydı!?
Kimi zaman (görülemeyen sebeplerle) aniden, kimi zaman da görünür sebeplerle ortaya çıkan ölüm gerçeği, insanın bildiği, inandığı ama bir türlü kabullenmek istemediği yegâne durumdur.
Hele bir de afetlerle gelenler!..
Her ne hikmetse, çok kısa bir süre önce meydana gelen ve yüzlerce, binlerce, on binlerce insanın ölümüyle sonuçlanan bir afet en kısa zamanda unutulur ve asla üzerine düşülmez.
Gerçi, düşülse ne yapılabilecek ki?
Dün Erciş?te enkaz altından çıkarılan Kırıkkaleli Uzman Çavuş ve ailesi yapılabilecek her şeyi yapmış?
Ve yaratılışın birinci vesilesini ölümlerinde de tüm insanlığa göstermişler: Sevgi!..
Enkaz altından çıkarıldıklarında birbirlerinin ellerini tutmuş olarak bulunan aile fertleri, dünyanın var ediliş sebebini haykırırcasına; insanoğlunun varlığını haykırırcasına ele ele tutuşup insan olmanın en önemli farkı olan aşkı kalplerine doldurmuşlar.
Ölürken bile?
Deprem ne kadar acı olursa olsun?
Ne kadar akla hayale gelmeyecek dramlara ve mucizelere sahne olursa olsun?
En çaresiz kalınan anlarda, attığı kadarıyla kalbin sesini dinlemek her şeyi daha kolay kılacaktır!
